Een longfunctietest (PFT) is het testen van iemands longcapaciteit door middel van een gespecialiseerde ademtest. PFT wordt gewoonlijk uitgevoerd door een medisch specialist, meestal in het ziekenhuis. Longfunctietests worden gebruikt om vast te stellen welke patiënten een risico lopen op een longziekte of -stoornis en welke behandeling nodig is. Het testen van uw longen kan eng en schijnbaar onnodig zijn. Als u echter begrijpt hoe uw lichaam functioneert, kunt u eventuele problemen onder controle krijgen en ervoor zorgen dat u het beste uit het leven haalt. Longfunctietests kunnen nodig zijn als er tekenen zijn die wijzen op een onderliggende longziekte, zoals chronische hoest, moeilijke of frequente ademhaling of de aanwezigheid van slijm bij zelfs eenvoudige activiteiten als traplopen of sporten. Dit onderzoek, longfunctie onderzoek , is een belangrijk onderdeel van de diagnostiek van aandoeningen aan de luchtwegen. Het is ook belangrijk om inzicht te hebben in uw longcapaciteit, zodat u eventuele problemen in de toekomst kunt voorkomen.
Hoe wordt de longfunctie getest?
Longfunctietests worden uitgevoerd in de gezondheidszorg door een longarts (arts die gespecialiseerd is in longen). De tests kunnen poliklinisch worden uitgevoerd, wat betekent dat u patiënt bent in een dokterspraktijk of kliniek en de tests daar worden uitgevoerd. Ze kunnen ook poliklinisch worden uitgevoerd in een gespecialiseerd laboratorium. Longartsen gebruiken verschillende technieken om de longfunctie te meten en de gezondheid van de longen te onderzoeken. De tests omvatten:
-
Longvolume: Deze test meet hoeveel lucht u in één keer kunt in- en uitademen (volume). Het longvolume wordt gebruikt om te bepalen of u een "normale" longcapaciteit heeft.
-
Longdiffusiecapaciteit: Deze test meet het vermogen van uw longen om zuurstof naar uw bloed over te brengen.
-
Piek expiratoire flow: Peak expiratory flow wordt gebruikt om te testen hoeveel lucht u in één ademhaling uit uw longen kunt verdrijven.
Wat zijn de verschillende soorten longfunctietests?
Er zijn verschillende soorten longfunctietests die kunnen worden gebruikt om de gezondheid van de longen of de longfunctie te beoordelen. Deze tests worden gebruikt om de longfunctie en longziekten te evalueren.
End-tidal volume – Dit is het totale volume lucht dat tussen de longen wordt ingeademd en uitgeademd.
Emissiesnelheid – Dit is de snelheid waarmee lucht uit de longen wordt uitgestoten.
Transportsnelheid – Dit is de snelheid waarmee zuurstof aan het bloed wordt overgedragen.
Hoe moet de uitslag van een longfunctietest worden geïnterpreteerd?
Er zijn veel factoren die het resultaat van een longfunctietest bepalen. In het algemeen leiden een hoger debiet en een lager longvolume tot een lagere longcapaciteit. Een lagere longcapaciteit kan wijzen op een risico op het ontwikkelen van longziekten zoals emfyseem of chronische bronchitis. Ook kan een lagere longinhoud wijzen op problemen met de longen, zoals infecties of schade door het roken van sigaretten. Andere factoren waarmee rekening moet worden gehouden zijn leeftijd, geslacht en andere aandoeningen.
Belangrijke opmerkingen
De resultaten van een longfunctietest geven geen volledig beeld van de gezondheid van de longen. De test meet alleen hoe goed uw longen functioneren tijdens bepaalde activiteiten, zoals traplopen of lopen met een bepaalde snelheid. Deze activiteiten betrekken de longen op een bepaalde manier, en de tests bepalen niet hoe gezond uw longen in hun natuurlijke staat zijn.
Longfunctietests zijn niet altijd nodig. Mensen die geen tekenen of symptomen van een longziekte hebben en geen fysieke problemen ondervinden, hebben die misschien niet nodig. In dergelijke gevallen kan de test duur en onnodig zijn. Bovendien kunnen de testresultaten normaal zijn, zelfs als er tekenen van ziekte zijn.